Dissectie was lange tijd een vast onderdeel van de biologieles. Nog veel mensen zullen zich het ontleden van een koeienoog of kikker nog levendig voor de geest kunnen halen. Onder de noemer "destructie komt voor constructie" is er al een heleboel dierlijk weefsel aan kleine stukjes gesneden. Dissectie heeft tot doel door eigen waarneming de ordening en onderdelen van een organisme te achterhalen. Door die ontrafelende werkwijze zijn velen geboeid geraakt door de wonderlijke veelvormigheid van de natuur. Helaas zijn er even zoveel mensen die een acute afkeer opliepen. Daarbij komt nog dat het opensnijden van een dier veel meer etische bezwaren oproept dan het halveren van bijvoorbeeld een meloen. Nu is er natuurlijk wel een verschil. Met die meloen voelen we veel minder verwantschap. Op een of andere manier leeft iets wat een vaste standplaats heeft en plant genoemd wordt minder. Nee, een organisme zonder wortels en met ogen, een bek en poten, die leeft pas echt. Nee dus. Het etische bezwaar zit dieper in onze beleefwereld.Iets dood maken voor educatieve doeleinden is tegenwoordig not done. En dat terwijl een van de founding fathers van de natuurbescherming , Jac P. Thijsse, juist het in alle facetten beleven van de natuur en haar vele kanten centraal zette in zijn boeken. De rauwe realiteit is dat we tegenwoordig niet meer al onze zintuigen inzetten bij het waarnemen van onze omgeving. Kijken is leuk, voelen onhygienisch en ruiken vaak vies. We doen het dus ook maar niet meer. Dissectie komt nog uit de tijd dat het een aanvulling was op hetgeen de kinderen zelf al ontdekten. het rijtje kennen, kennis en kunde houdt nu al op vóór het kennen. Met die kennis op zak is er nog een flinke sprong te maken voordat je een kikker opensnijd. Tijd om naar buiten te gaan dus.
