Dat een tekort aan organen van alle tijden is blijkt wel uit het verhaal van de Franse arts Louis Thomas Jerôme Auzoux. Tijdens zijn studie merkte hij op dat er eigenlijk onvoldoende echt studiemateriaal aanwezig was om uitgebreid te onderzoeken voordat het begint te rotten. Wasmodellen, gemaakt door anatomen en kunstenaars, waren wat dat betreft beter, maar daarnaast ook heel teer en duur. Dat maakte ze niet echt geschikt voor veelvuldig gebruik door leergierige studenten. Gedreven door dit feit zocht Auzoux naar een minder kwetsbaar materiaal dat de mogelijkheid bood de modellen in serie en bovendien in onderdelen uitneembaar te produceren. Een poppenfabrikant bracht hem uiteindelijk op het idee om papier-maché te gebruiken. Dat bleek een schot in de roos. Omstreeks 1825 richtte Dr Auzoux een fabriek op in Parijs die zich geheel toelegde op de productie van anatomische modellen in papier-maché. De modellen waren stevig en goedkoop, vooral wanneer het geheime papier-maché mengsel dat Auzoux had ontwikkeld. Het mengsel bevatte kurk, klei, papier en lijm. De invoering van papier-maché als een modelleringsmateriaal was een radicale verandering in de anatomische modellenwereld. 'Dr Auzoux's modellen waren bedoeld om uit elkaar worden genomen en weer in elkaar gezet. Het “uiteenpluizen” van de modellen gaf een soortgelijke ervaring als het onderzoek op echte menselijke lichamen of dieren. Dat er goed over de kennisoverdracht en het systeem nagedacht was blijkt wel uit de vele gekriebelde labels met benamingen van de onderdelen en de handwijzingen om het geheel weer als een ingewikkeld Ikea meubel in elkaar te zetten. 
Dr Auzoux maakte zijn modellen oorspronkelijk voor professionele medische opleidingen. Maar omdat ze zo nuttig waren voor het algemeen vormend onderwijs, werden ze op grote schaal gebruikt voor algemene onderwijsdoeleinden. In de 19e eeuw werden Auzoux modellen verkocht over de hele wereld. Auzoux werd een begrip. Na de dood van Dr Auzoux, tegen het einde van de 19e eeuw, kwam de concurrentie met vereenvoudigde modellen van gips en kunststof. Deze modellen hadden bijna geen labels, in tegenstelling tot veel van dichtbevolkte gelabelde modellen van Dr Auzoux. De makers beweerden dat een groot aantal details een onervaren student zouden verwarren. En zo verdwenen na de kunstige glaskunst-modellen van Blaska ook de verfijnde papiermodellen van Auzoux van het wereldtoneel. Plastic fantastic? Ik dacht van niet.
