Bizar, vervreemdend en misplaatst. Het zijn maar enkele assciociaties die je kunt hebben bij opgezette dieren. De dode beesten, opgezet in hun originele vel, met glazen ogen en volgestopt met lichaamsvreemd vulsel. De een kan er de schoonheid niet van inzien, de ander roemt juist de veelzijdigheid van het dierenrijk wat opgezet zo goed te bewonderen is.
Zoals bij alles zijn er natuurlijk ook extremen. Er zijn meerdere kunstenaars geweest die aan de haal zijn gegaan met opgezette beesten. Door ze opnieuw te asembleren (ze moesten toch al binnenste buiten om opgezet en gevuld te worden) voegden ze een nieuwe dimensie toe aan voor ons overbekende dieren. Zo onstond de Varkensgaai, een olifant die op z'n slurf balanceert, een Giraf-eland (of is het een Eland-giraf?) en andere vreemde hybride wezens.
Zielig? Ach, ik vind het wilde zwijntje dat door een kunstenaar voorzien werd van ziekenhuisbandages veel zieliger. Mooi? Van de buitenkant wel. Toch roepen de samengestelde wezens een diep gevoel van misplaatstheid op. Moeten we wel alles naar onze hand willen zetten? Als deze wezens/monsters niet "kunnen", waar ligt dan de grens? De kunstenaars maken voor mij duidelijk dat we nu zonder na te denken afstevenen op een onomkeerbare manipulatie van onze leefomgeving. Met andere woorden: De slaap van de rede brengt monsters voort (naar een prent van Francisco de Goya). Word wakker.
