In Griekeland "staat" het versteende woud van Lesbos , in Namibië het versteende woud van Khorixas, op Java het versteende bos van Krakatau, in Hongarije het moerascipressenbos van Bukkabrany en in Arizona het Petrified Forest National Park. En dat is dan nog maar een greep uit het totale stenenbos-aanbod. Het lijkt wel alsof de wereld vol staat met versteende bomen, zo niet bossen. Nou nee dus, maar de overgebleven fossielen van de tropische wouden van de prehistorie komen wel op meer plaatsen voor dan ik ooit gedacht had.
Nu moet meteen gezegd worden dat de meeste van de gevonden exemplaren helemaal niet meer staan, maar gebroken op de bodem liggen. Het betreft namelijk bomen die door plotselinge, kortstondige gebeurtenissen begraven zijn geraakt. Dit kan gebeuren door bijvoorbeeld een overstroming een vulkaanuitbarsting of door een zandstorm. Niet de minste gebeurtenissen dus.
De stammen, meegevoerd, afgebroken door het natuurgeweld werden bedekt met slib, modder of vulkanische as. Door dit afsluitende deken werden de dode bomen niet meer opgeruimd door schimmels of insecten en kon het fossilisatie-proces beginnen. Met het grondwater aangevoerde mineralen vervingen daarbij geleidelijkaan de organische structuur van de boom, waarbij de kenmerken van de houtstructuur soms in detail bewaard bleven. Het mooiste wat er met een boom kan gebeuren is dat opaal de structuur van de boom vervangt, maar vaak is door uitdroging in een latere fase van de verstening de steensoort veranderd in kwarts of afgeleidden daarvan. Door de vele lagen die op de bomen terecht kwamen en door opwaartse krachten die er uiteindelijk voor zorgden dat de stammen weer bloot kwamen te liggen, braken de stammen in stukken. De erosie van wind en water hebben ervoor gezorgd dat de versteende wouden weer het daglicht zagen. Gebroken, maar gehard na hun lange reis.
