Het kostte een vermogen even groot als 2 karrenvrachten tarwe, 4 karrenvrachten rogge, 4 vette ossen, 8 vette varkens, 12 vette schapen, 2 vaten wijn, 4 vaten bier, 2 tonnen boter, 1000 pond kaas, een bed, een zilveren kelk, een aantal kledingstukken plus een schip om dit allemaal te vervoeren en het paste in een hand. Rara?; een tulpenbol.
Rond 1635 vond er een levendige handel plaats in tulpen die er voor het grootste deel helemaal niet waren. Verzamelaars werden lekker gemaakt door ze grote rijkdom te voorspellen door te beleggen in tulpenbollen. De verkoop van de bollen vond plaats tijdens de bloeiperiode in april en mei, wanneer de kopers de bloemen konden bekijken. In de nazomer, als de bollen gerooid werden, veranderden zij daadwerkelijk van eigenaar. Dat was duidelijk, maar er werden ook bollen gekocht en verhandeld die nog niet in bloei waren gezien. Om de bloei toch te laten zien werden er catalogi met de meest prachtige tulpen vervaardigd. De bollen verruilde van eigenaar via deze zogenaamde windhandel, maar ja wat kocht de koper eigenlijk? Nou, soms gewoonweg rommel. Ook heel bijzondere tulpen waren in zekere zin niet altijd gezonde producten. Zo was er bijvoorbeeld een groot aantal tulpen met heldere kleuren en met strepen en vlammen op de bloembladen. Hartstikke zeldzaam en dus heel duur. De verzamelaars wisten echter niet dat dit het gevolg was van een niet overdraagbare virusinfectie bij de tulpen.
Dat het allemaal lucht was viel pas op z’n plek toen een handelaar op 3 februari 1637 z’n waardeloze bollen niet verkocht en de handelaars in paniek raakten. Eind februari 1637 was heel de tulpenhandel failliet. Daarmee was Nederland een illusie armer en een icoon rijker.
