Pompeii

Ach wat was ie toch zielig. En dan bedoel ik niet deze mozaiekvariant van "Hier waak ik". Nee, ik bedoel de hond die het portaal van deze villa ooit in levende lijve bewoonde. Vastgeketend aan zijn ketting kon deze hond niet ontkomen. Zijn huis stond namelijk in Pompeii vlak onder de Vesuvius... Pompeii was een welvarende romeinse nederzetting. In deze cosmopolitische stad woonden naast romeinen ook grieken, afrikanen en etrusken. De middel grote stad was trots op haar rijke huizen met voor velen muur- en vloerverwarming en stromend water afgetakt van het aquaduct dat fonteinen, badhuizen en particiulieren van water voorzag. Huizen waren voorzien van rijke mozaïeken of fresco’s en natuurlijk een tuin. De ligging aan zee en de uitstekende landbouwgronden tegen de berg Vesuvius maakte van deze regio een klein paradijs. Maar toen werd het 24 augustus 79. In 19 uur tijd zou dit een hels paradijs worden. In de namiddag kwamen er grote rookwolken uit de berg Vesuvius. Toen er as uit de hemel begon te vallen en de aardschokken aanhielden, raakten de mensen in paniek. Ze verzamelde hun meest waardevolle spullen en vluchtten. Die nacht steeg de aswolk tot ruim 30 kilometer en moet de omlaagstromende lava een spectaculair gezicht zijn geweest. Een deel van de mensen ging terug naar huis, denkende dat het wel over zou gaan, een ander deel bivakeerde in schijnveiligheid op het strand of probeerde met boten weg te komen. Ook Vesonius Primus verliet z’n huis. Zijn hond bewaakte het huis tot hij terug kon komen. Wat hij echter vergat was dat de hond aan de ketting zat. Om een uur na middernacht braakte de Vesuvius enorme gaswolken uit. Deze giftige gas en puinwolken van wel 500 graden heet vernietigden alles en iedereen wat op hun weg kwam. De waakhond overleefde echter nog een tijd. Het lijkt erop dat deze het voor elkaar kreeg om steeds weer boven het zich ophopende gruis en as uit te komen. Net zo lang tot zijn ketting het hem toeliet. Inwoners die de eerste golf gas overleefden stierven niet veel later in de uitbarsting die in de ochtend plaatsvond en hele bergen puimsteen over het gebied uitgestort werden. Zo ook de hond, hij werd vechtend voor z’n leven begraven. Om 8 uur s’ochtends was Pompeii niet meer.

Maar toch weer wel. Na 1748 zag het eerste deel van Pompeii weer licht en heden ten dage mogen wij ons weer verwonderen over de schoonheid van dit verloren paradijs èn de kracht van de natuur.