Zoethout voor een cent. Ach, dat is al lang niet meer. Tja, als je weet dat zoethout helemaal uit het zuiden van Europa komt dan is een hogere prijs al snel gerechtvaardigd. Zoethout zoals wij dat kennen is de wortel van de zoethoutstruik Glycyrrhiza glabra. De kleine struiken kunnen tot één meter hoog worden en komen uit het Middellandse zee-gebied. De zoethoutwortelstruiken worden na de zomer uit de grond gehaald. De wortels van de plant kunnen dan wel tot vier meter diep gegroeid zijn. Nadat de struik is uitgegraven, wordt een deel van de wortels afgeknipt. De struik zelf gaat terug de grond in om verder te groeien. De zoethoutoogst wordt in de zon gedroogd om schimmelgroei tegen te gaan.
De lekkere, zoete smaak van de wortels van de zoethoutplant was al bekend bij de Egyptenaren. Zoethout bevat een zoetstof, glycyrrhizinezuur, die tot wel 50 keer zo sterk is als suiker, maar niet schadelijk is voor de tanden, maar wel voor je bloeddruk. Zoethout (ook wel, calischenhout, kalissenhout, kalissiehout of gewoon kalisse genoemd) werd aanvankelijk vooral als dorstlesser en als geneesmiddel gebruikt. Maagzweren, keelaandoeningen en ademhalingsproblemen werden behandeld met zoethout als remedie. De Romeinen maakte van de zoethoutwortel al dropjes door zoethoutpulp met water uit te koken tot een siroop en dit dan te vermengen met Arabische gom en eventueel wat salmiakzout. Wie drop uitvond is tot op de dag van vandaag niet bekend. De uitvinder hoefde door z'n vinding in ieder geval nooit meer op een houtje te bijten.
