Het vulpotlood van vroeger was een wonderlijk vernuftige uitvinding en tevens ook de voorloper van het nu gangbare houten potlood. Natuurlijk gaat de aandacht van velen uit naar de mooie voorbeelden die er te vinden zijn van de vulpotlood pennen (die hieronder komen uit het begin van de 19e eeuw), maar ik was zelf meer geïnteresseerd in de vullingen. Die hadden we namelijk thuis in de oude drukkerij. Ze zaten in van die ouderwets Duitse 'gründliche' doosjes in de flitsende kleur muisgrijs, met een label in perkament geel, met rood randje en uiteraard zwarte drukletters. Het bijzondere van zo'n doosje met potloodstiften was -dat als je de deksel oplichtte- er tientalle nieuwe, kleinere, langwerpige en ook vooral platte verpakkingen zichtbaar werden. Ook deze waren grijs met een gelig label, maar als toegift hadden deze een gouden zegel waarmee de verpakking als een kostbaarheid afgesloten was. Na het verbreken van het zegel kon de verpakking opengeschoven worden, een klein magisch moment. Een schat van maar liefst zes stevige, zwartglimmende potloodstiften werd onthuld; keurig in het gelid in hun houten omhulsel. Ik heb altijd genoten van de geur van de oude verpakkingen en het vernuft waarmee de potloodstiften zo netjes breekvrij ingepakt waren. Ondanks het kleine doosje kreeg je 'veul' potlood voor je geld. De verwondering zat 'm gewoonweg in de breekbare schoonheid.
