schoenen over de draad

Je hebt ze vast wel eens ooit gezien. Een paar schoenen, met de veters aan elkaar geknoopt en daarna over een draad gegooid. Hoe meer je er op let hoe vaker je dergelijke “schoen-gooi-plekken” zal zien. Heel bizar en zonder een duidelijk onderling verband zijn ze er "gewoon". De verklaring waarom laat zich niet eenduidig opschrijven. Dus wat je hieronder ook leest; het blijft een groot mysterie.

Criminaliteit

Onder het kopje criminaliteit vallen drie verschillende verklaringen. De eerste zegt dat de opgeknoopte schoenen duiden op een plek waar een bendelid vermoord is. Een tweede verklaring rept over het feit dat de schoenen een plek aangeven waar verkoop van verslavende middelen plaatsvindt, zoals crack of heroïne. De laatste versie onder het kopje criminaliteit stelt dat het gestolen schoenen zijn van een boef met spijt.

Werk gerelateerd

Of beter gezegd als het (school)werk gedaan is gooit men de aan elkaar geknoopte schoenen over de draad. Tenminste; dit wordt gezegd van militairen na beëindiging van hun diensttijd en van scholieren na de afronding van school. Een andere werkgerelateerde oplossing van het schoenen-mysterie zou wanbetaling zijn. Alsof de arbeider in kwestie zou willen zeggen “ik verzet geen stap meer voordat ik geld krijg”.

Andere verklaringen

In relatie met een gewone plagerij, een dronkenmansgrap of als onderdeel van een ontgroening wordt het over de draad gooien van schoenen ook wel genoemd. Een ander heeft het over bescherming tegen spoken, of heel wat aardser, gewoon versiering van de omgeving.  Een mooie afsluiter tenslotte; maagdelijkheid. In Schotland gaat het verhaal dat het gooien van schoenen over een electriciteitsdraad onderdeel is van een overgangsrite. Wannneer een jonge man (veelal nog net vrijgezel) zijn maagdelijkheid verliest laat hij dat aan zijn omgeving weten door zijn schoenen over de draad te gooien. Wilgen waren hoogstwaarschijnlijk bij dit gebruik ook zeer populair.

geboorte van de kerstbal

Joel, Schreeuw, De geest is los, We jagen hem samen terug naar het bos! *

Germaanse Joelfeesten hadden als doel om boze geesten te verdrijven en zo de goede weg in te slaan naar langere,  lichtere en warmere dagen. In de Germaanse tijd was het al gebruikelijk om tijdens het joelfeest glimmende voorwerpen in een boom te hangen om het licht te weerkaatsen en te vermenigvuldigen. Dat werden onder invloed van het christendom vruchtbaarheidssymbolen zoals appeltjes, koek en noten.  Maar ja, wat doe je als je krap bij kas zit en dus geen geld hebt om het dure voedsel zomaar in de boom te hangen?

Dit overkwam ene Johann Simon Lindner in het Duitse dorpje Lauscha in Thüringen.  Lauscha was bekend om z'n glazen kralen en ook Johann was glasblazer. 1831 was een slecht "kralen-jaar" geweest en er was niet veel geld te spenderen aan het kerstfeest. Als vervanging van de natuurlijke versiering in zijn sparrenboom blies Johann Simon Lindner uit pure armoede glazen versies van het fruit en de noten. Eigenlijk waren het grote kralen met een laagje lood aan de binnenzijde. De glimmende glazen kerstbal was geboren en iedereen was er dol op! Alle natuurlijke versieringen werden voortaan in glas geblazen. Het lood werd vervangen door zilvernitraat en gekleurde lak, wat nog mooiere ballen opleverde. Onbedoeld werd een germaanse traditie weer in ere hersteld. Vanaf de glazen kerstbal is ieder kerstfeest een feest van licht en glans. 

* liedje dat we ooit met de Brabantse dag zongen

Pieckfijn

Anton Pieck is echt het summum van een romantische schilder, al mogen z'n etsen en tekeningen er ook zeker zijn. Zelfs zijn meest donkere werken zijn nog doorspekt met een vleugje humor. De details zijn om van te smullen en in overdaad aanwezig. Je krijgt meteen weer zin in vroeger, met schuine huizen en iedereen met paard en wagen weer door de straat terwijl ik zelf het geschilderde vroeger helemaal nooit meegemaakt heb. Het ademt gewoon uit zijn werken! Zijn werk speelt nooit in het heden. Altijd waan je je in het verleden. De ene keer in het verre verre oosten, de andere keer in het vergeten Portugal of in pitoresk Engeland. Nederland wordt uiteraard ook niet overgeslagen. Wat dat betreft verloochend hij zijn wortels niet. Pieck is op zijn best in de drukte; in een speelgoedwinkel, op een tentoonstelling of bij een verhuizing. Hij vangt als ware net dat moment waarop het leven de moeite van het vastleggen waard was. Natuurlijk tekende Pieck ook voor de Efteling, iets wat ze daar hebben weten te koesteren. Daarom ademt ook dit pretpark sfeer uit, iets dat je niet veel tegen zal komen op een ander "pret-voor-een-dag-park". Met andere woorden; het is er Pieckfijn.

St Bernard

Een sint bernardshond met een vaatje drank om z'n nek is zoals Sinterklaas met een staf en mijter. Zonder zijn ze geen iconen, maar zomaar gewoon gewoon (kijk voor het gebruik van deze dubbele woordkeus ook even naar hetgeen Paulien Cornelisse er over zegt).

De kanunniken van het hospies van Sint- Bernard in Zwitserland kregen in de achttiende eeuw een hond cadeau van een rijke Britse gast. De honden werden tot halfweg de twintigste eeuw door de kanunniken gebruikt als reddershond. In de sneeuw lieten ze een lekker duidelijk spoor achter en ook bleken ze een erg goede neus te hebben voor het opsporen van vermiste klimmers in de verradelijke bergen.  


Dat vaatje kwam pas later en is een verhaal op zich.  Een van de sint bernard honden heette Barry. Barry I was een echte beroemdheid. Hij redde maar liefst veertig mensenlevens! Dat was voldoende om na zijn overlijden de lobbes op te zetten en een plekje te geven in het museum van Martigny. Dat was al in 1815. Maar ach, Roem is vergankelijk en zo belandde Barry op een gegeven moment in het depot in de kelder van het museum. Nu was op die plek ook een soort van personeelskantine. Schijnbaar heeft op een onbewaakt ogenblik een van de tijdelijke Italiaanse medewerkers zijn mobiele wijnvaatje op de nek van de mensenredder gehangen. Reden?; Hij vond dat de hond wel iets van een halsband moest hebben. Hij had duidelijk te diep in het vaatje gekeken. Bij de rehabilitatie van Barry I in 1923 vonden ze het vaatje wel een grappig detail en lieten het voor wat het was. 
Nu is er ook een andere ontstaansverklaring mogelijk. Ene Edwin Landseer schilderde in 1820 een schilderij met de zacht zoete titel "Alpine Mastiffs Reanimating a Distressed Traveller". Een van de honden heeft duidelijk een vaatje drank om zijn nek. Één plus één is wat dat betreft twee en het tot de verbeelding sprekende idee van de drank serverende hond was geboren.